Titel: Sunshine
Geregisseerd door: Danny Boyle
Met o.a.: Cillian Murphy, Rose Byrne, Chris Evans
Uitgekomen in: 2007
50 years into the future, the Sun begins to die, and Earth is dying as a result. A team of astronauts are sent to revive the Sun - but the mission fails. Seven years later, a new team are sent to finish the mission as they are Earth's last hope.
- plot summary van IMDb
Deze film is, in tegenstelling tot wat de titel je misschien doet vermoeden, geen romantische film. Sterker nog, er komt geen enkele vorm van romance in voor! En dat is nou juist een van de sterke aspecten van deze film.
Okay, even een kleine situatieschets: wanneer de film begint, zitten 8 mensen al 16 maanden met elkaar opgesloten in een beperkte ruimte. Toegegeven, voor een ruimteschip is de Icarus II (met een beetje kennis van Griekse mythologie moet je weten dat deze naam alleen al niets goeds voorspelt) GIGANTISCH, maar dan alsnog. De spanning is soms om te snijden tussen deze personen, zeker omdat ze allemaal sterk verschillen, ze zijn niet voor niets allemaal voor hun specifieke taken uitgekozen (kapitein, computerexpert, engineer, piloot, bioloog (uhu, that's what I'm talking about!). Ik vond dat de spanning die er soms heerst, en de sleur die er bij de hele bemanning er in geslopen is, erg goed overkwam. De acteurs hebben in voorbereiding van de film ook een tijdje in een huis gewoond, en dat was te merken. Ik kreeg echt het idee als of iedereen elkaar door en door kende, wat erg sterk was.
Verder is het hele idee van de film gewoon creepy. Nou ja, in eerste instantie valt het wel mee, de Icarus II heeft een gigantische bom, de payload genoemd, aan boord die de zon moet "herstarten" om het maar even zo uit te leggen. (Vraag me niet hoe, want dan ben ik nog wel even bezig. Het wordt in ieder geval wel duidelijk uitgelegd in de film, dus daar hoef je niet bang voor te zijn). Dit was ook de taak van Icarus I, maar om een of andere reden is dat niet gebeurd, en is er dus een tweede missie naar de zon uitgezonden.
De film begint eigenlijk bijna bij het einde van de missie: de Icarus II is al bijna bij de zon en gaat zo de dead-zone binnen; de zone waarin geen enkel contact met de aarde meer kan plaatsvinden. De eerste 20, 30 minuten krijg je dus echt een goed sfeerbeeld van hoe het er aan toe gaat op het ruimteschip, maar dan begint het spannende gedeelte. Als het schip Mercurius nadert, vangt de communicatiespecialist aan boord in eens een interessant geluid op: het noodsignaal van Icarus I (een geluid dat haast spookachtig klinkt, vond ik). Dit betekent dat Icarus I nog in de buurt rondzweeft en dat de crew aan boord nog wel eens in leven zou kunnen zijn. Er ontstaat een discussie: gaan ze naar Icarus I om te kijken of de crew nog in leven is, en opdat ze eventueel een tweede payload kunnen bemachtigen, of gaan ze door met de missie zoals hij gepland staat?
Okay, shit happens, no spoilers, maar er wordt besloten om naar de Icarus I te gaan. Want zoals Cillian Murphy's personage zegt: Two last chances are better than one.
En dan begint het pas echt eng te worden. Maar nu zeg ik niets meer (misschien heb ik al te veel gezegd, sorry daarvoor). Ga de film kijken!
En nog even terug te komen op het eerste punt dat ik maakte: het feit dat er geen romantiek in deze film zit, vind ik echt heel sterk. Het lijkt mij persoonlijk erg onlogisch dat er in een situatie (16 maanden op elkaars lip in de ruimte) een relatie of whatsoever zou ontstaan, gewoon omdat niemands hoofd daar naar staat. Iedereen is gefocust op het doel en wil daarna weer zo snel mogelijk terug naar huis, en dan is er gewoon geen plaats voor romantiek of relaties. Tenminste, dat zou ik dan denken.
Wat ik ook erg fijn vond aan deze film is dat de mensen er gewoon uitzagen. Geen extra make-up, mooie kleren of iets, maar gewoon de rauwe werkelijkheid. Geen make-up at all, niet per se charmante kleding, maar gewoon functionele, comfortabele kleding, en dat was wel een echte verademing voor mij.
In ieder geval, deze film krijgt van mij een 8/10. De spanning vond ik regelmatig om te snijden, de personages werden erg goed neergezet, en de algehele sfeer van de film was gewoon erg goed (nou ja, goed passend, goed neergezet, niet vrolijk of zo, je snapt het wel ;) en tegen het einde zat ik constant op het puntje van mijn stoel, tot op de laatste 5 minuten, want toen kakte de film voor mij in (anticlimax, helloooow). Dus vandaar een 8 en geen 9. Maar toch: zeker een aanrader!
Love and hugs,
M.
Oooh das een coole film ja!! En inderdaad erg creepy..
BeantwoordenVerwijderenAaah cool! Die ga ik dan een keer zien! Ik vind het ook altijd fijn als kleding vies is, als deze vies hoort te zijn. (iets wat ze bij Lost op de één of andere reden telkens mis doen)
BeantwoordenVerwijderen