Schijver: Jonathan Franzen
Pagina's: 597
Uitgegeven in: 2010
An international bestseller and the novel of the year, 'Freedom' is an epic of contemporary love and marriage. This is the story of the Berglunds, their son Joey, their daughter Jessica and their friend Richard Katz. It is about how we use and abuse our freedom; about the beginning and ending of love; teenage lust; the unexpectedness of adult life; why we compete with our friends; how we betray those closest to us; and why things almost never work out as they 'should'. It is a story about the human heart, and what it leads us to do to ourselves and each other.
Dit was een lang boek en ik moet bekennen dat ik er ook even over gedaan heb om het uit te lezen. Ik heb tussendoor een ander boek gelezen, omdat het me moeite kostte om terug in het verhaal te komen. Dit boek is niet zomaar een tussendoortje, het vraagt de aandacht en verdient die ook. Het heeft niet per se een spannend plot, behalve de levens van de 4 point of viewers. En die point of viewers zijn nou niet bepaald likeable. In dat opzicht zit er geen één personage in dat werkelijk inleefbaar is of je medeleven verdient, maar toch op de een of andere manier wordt er een bepaalde sympathie geproduceerd. Door alle uitleg, door de verschillende POV's en door eigenlijk het totaal plaatje te krijgen, ga je de acties van de personages begrijpen. En ik geloof dat daar de sympathie vandaan komt.
Dit boek is dan ook lang vanwege een hoop details. Je krijgt niet zomaar een kijkje in het leven van bv. Patty Berglund, maar je krijgt haar jeugd en alles dat daar op volgt te horen. Dat maakt dat de personages erg levendig zijn en ontwikkeling doormaken. Ontwikkeling is erg belangrijk in dit verhaal. Maar de lengte van Freedom komt ook door de uitwijdingen over issues die aangehaald worden. Zo staan er een hoop overdenkingen over natuur, Irak en andere politiek in. Je kunt het daar mee eens zijn of niet, maar alsnog past het bij ieder personage aan wie de mening wordt toegeschreven. (En je kunt uit deze overdenkingen erg goed aflezen waar Franzen zijn standpunt inneemt)
Eén van de dingen die je aan het lezen houdt is de manier van schrijven van Franzen. Hij schrijft bijna lyrisch of met een bepaald ritme. Ik weet niet wat het precies is, maar ook al bestaat een bladzijde uit slechts twee alineas, je leest het in een vloeiende beweging door. Dat helpt je waarschijnlijk ook door minder interessante stukken heen, maar is niet altijd voldoende.
Soms vond ik het drama gehalte een beetje doorslaan. Ik weet niet of het kwam door het gezeur van personages of misschien de ongeloofwaardigheid, maar dan kon ik het even niet hebben. Misschien heb ik meer hoop in de mensheid dan Franzen heeft, omdat hij de bevolking nogal eens vreselijk neerzet, maar ik geloof niet dat er slechts van deze 'beschadigde' mensen zijn. En ik geloof dat hij door het einde ook al aangeeft dat hij toch echt wel hoop heeft voor ons allen. En dat is misschien ook wel mooi om te koppelen aan de titel van het boek. We hopen (of simpelweg eisen) altijd op vrijheid en het is toch niet altijd het beste. Misschien een cliché moraal, maar toch ongelooflijk waar als je het mij vraagt.
Lees het zeker als je eens goed wilt nadenken en een eigentijds boek wilt lezen. Het gaat echt over 'ons'. Over vijftig jaar is het misschien niet meer zo interessant, maar nu juist wel. Mijn volgende read is btw bepaald door The Book Jar en zal And Then There Were None van Agathe Christie zijn. Iets lichtere kost heb ik wel even nodig.
Hugs,
Iris
(sorry voor deze lange, lange post, maar het is ook zo'n lang boek!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten