Review – Catcher in the Rye

Titel: The Catcher in the Rye

Schrijver: J.D. Salinger

Uitgekomen in: 1951

Blz: 192

There is no discription on the back! Maar dat heeft dit boek ook niet echt nodig, want er is niet veel aan plot om uit te leggen. Onze protagonist, Holden Caulfield, blikt terug op een tijd in zijn zestiende levensjaar (de ‘verteller’ is niet veel verder, Holden is dan zeventien), die hem langzaam maar zeker verandert.

Een van de eerste dingen die mij opvielen toen ik begon met dit boek, was de manier van schrijven. Veel boeken tegenwoordig zijn heel erg in-your-face geschreven, met veel grooootste scènes en grand gestures, levensomvattende beslissingen e.d e.d.. Dat was dit absoluut niet. Eigenlijk is het een simpel verhaal, niet eens echt een verhaal, je volgt Holden alleen maar terwijl hij een paar dagen door verschillende plaatsen rondzwerft, waaronder New York, zijn thuis en de kostschool (waar hij besluit niet meer terug te komen). Het is net een soort maalstroom van gedachten en gebeurtenissen, waardoor je veel te weten komt over de manier waarop Holden tegen de wereld, de mensen om hem heen en ook zichzelf aankijkt.

Holden heeft moeite met iets waarmee veel mensen kampen: verandering. Op sommige punten lijkt hij heel volwassen, bijvoorbeeld als je hem vergelijkt met zijn medestudenten, die hij ‘phony’ noemt; veel mensen zijn nep en weten niet wat belangrijk is en lopen maar met een cirkeltje om hun doel heen (ik para-para-parafraseer). Op dat gebied is Holden vrij volwassen in zijn hoofd, maar dan is hij aan de andere kant ook weer zo kinderlijk.. Hij liegt alles bij elkaar wat los en vast zit, verzint de meest fantastische verhalen, hij kan niet aannemen dat mensen veranderen, zoals zijn jeugdvriendinnetje Jane, die hij nu niet los kan zien van het meisje dat ze was, in plaats van de jonge vrouw die ze wordt. Hij heeft wel weet van veel dingen, maar heeft er geen ervaring mee, zodat hij er eigenlijk toch niet zoveel van weet. Neem bijvoorbeeld seks; hij zegt dat hij hier veel over praat en denkt (het is geen vies boek hoor), maar het komt erop neer dat hij het nog niet heeft gedaan. Die overgang en beslissing is een symbool van een grotere verandering, het verschil tussen kind en volwassen zijn. Dit is iets wat hij eigenlijk niet los wil laten, Holden wil dat alles een beetje hetzelfde blijft. Maar natuurlijk leert hij wel wat levenslessen en eindigt hij op een andere noot dan waarop hij begon.

Het klinkt allemaal een beetje zwaar zo, maar dat was echt totaal niet. Ik zit nu ook meer met deze ideeen in mijn hoofd omdat ik het crashcourse filmpje over Catcher  heb gekeken dan dat ik hiermee bezig was tijdens het lezen. Het leest makkelijk weg en ondanks dat er niet echt een plot in zit, wordt het boek toch niet saai. Ik kan ook niet zeggen dat dit was omdat ik Holden zo’n geweldig personage was, waar ik veel mee meeleefde, want dat was niet zo extreem. Het boek heeft gewoon iets, bepaalde punten zullen voor iedereen wel een beetje herkenbaar zijn, het is goed voor te stellen dat Holden een normale tiener is (al dacht ik door de onderwerpen waar hij telkens over begon en zijn manier van praten wel dat hij een beetje sociaal gestoord was, maybe it’s just me).

Ik vond het een goed boek, maar het heeft niet zoveel indruk op me gemaakt als dat het bij sommige mensen doet. Dit is wel een goed verhaal voor jongvolwassenen, als je ook nog een beetje om die transitie van kind/volwassene heenzweeft. Het is herkenbaar, of je nu wel of niet een soortgelijke tijd als Holden doormaakt. En natuurlijk is het een van dé Amerikaanse klassiekers, dus dat is ook al een reden om het te lezen.

Om een lang verhaal kort te maken; van dit boek lezen word je niet slechter, en het kan zomaar zijn dat je iets leert, over jezelf of over anderen. Dus heb je ‘m in je kast liggen; laat hem niet tot in de eeuwigheid verstoffen!

De rating is een beetje moeilijk voor mij, maar ik ga voor de 3.5/5. Misschien dat een toekomstige reread nog een beetje waardering erboven op kan scheppen.

So long,

J.