Schrijfster: Jane Austen
Aantal bladzijdes: 409 (incl. appendix e.d.)
Verschijningsjaar: 1811
Oh mijn god, sorry maar POTC3 staat aan en ik hoor Will's stem.. You loved her.. she's the one. Hij is zo vreemd in deze film.
Maar ja! Het was weer eens tijd voor een Jane Austen. Ik heb hiervoor alleen maar P&P gelezen, 4 jaar geleden, dus dat kan je niet betwisten. P&P is na S&S geschreven (nml 1813), en ik moet zeggen, Austen's schrijfkunsten zijn tussen die twee in nogal wat verbetert..
Nou ja, niet de schrijfkunsten, maar van P&P genoot ik toch een stuk meer. Eerst eventjes de beschrijving.
Marianne Dashwood wears
her heart on her sleeve, and when she falls in love with the dashing
but unsuitable John Willoughby she ignores her sister Elinor's warning
that her impulsive behaviour leaves her open to gossip and innuendo.
Meanwhile Elinor, always sensitive to social convention, is struggling
to conceal her own romantic disappointment, even from those closest to
her. Through their parallel experience of love—and its threatened
loss—the sisters learn that sense must mix with sensibility if they are
to find personal happiness in a society where status and money govern
the rules of love.Om mijn gedachten over dit boek te snappen, moet je denk ik even weten wat voor verwachtingen ik erbij had. Ik zat natuurlijk met Pride & Prejudice in mijn hoofd, een verhaal dat ik heel erg waardeer, met zowel Lizzies als andere personages (ie Jane, Darcy) persoonlijke ontwikkeling. Lizzie leert dat haar vooroordelen haar de das om doen, enzovoorts enzoverder. Door alle adapties weet ik niet zeker of ik dat in het boek ook zo sterk vond, of dat daar misschien zoveel is aan toegevoegd door series, films en diaries, maar toch heb ik daar een sterk idee over. Nu had ik de verwachting bij Sense & Sensibility, dat de zussen, Marianne geleid door haar emoties, Elinor teruggehouden door haar verstand, beiden iets zouden leren. Namelijk dat je altijd toch goed moet nadenken, maar aan de andere kant niet je gevoel moet inhouden en het met anderen moet delen. Mijn grootste teleurstelling in dit boek was dat dat er eigenlijk helemaal niet inzat!
De beide meisjes worden aan het begin van het boek verliefd, op een stel oncharmante, oninteressante mannen, naar mijn smaak, die eigenlijk bijna niet voorkomen in het boek. Als een liefdesverhaal vind ik het dan ook nergens op slaan, want a) je wordt niet zo snel verliefd op iemand die je niet kent, en blijft daar ook vurig van houden, terwijl je ze tijden en tijden niet ziet en alles erop wijst dat je nooit bij elkaar zal zijn, en b) de manier waarop alles uiteindelijk toch bij elkaar komt. Het is vast geen spoiler dat Austen haar personages op het eind een happy end geeft (vooral niet als je Becoming Jane hebt gezien ;P). Bij sommige boeken zie ik de waarde van een bitterzoet einde heel goed, en ik had eigenlijk liever gehad dat een van de zussen niet meteen een goed eind kreeg, maar de voldoening van het leren kennen van haar eigen doen en kunnen (en dan een one-woman-show zou worden, misschien iets te feministisch voor die tijd). Het happy end was voor mij iets te abrupt ook..
De personages deden me wel sterk denken aan die van P&P, in ieder geval een paar ervan. Je hebt je Mr. Collins, aka John Dashwood, Wickham vind je terug in Willoughby, Mrs. Ferrárs is Catherine de Bourgh.. Misschien waren dit soort types erg gewoon in de maatschappij toentertijd, je ne sais pas. Niet dat dat storend was overigens, maar het viel wel op.
Nu lijkt het misschien alsof ik echt een hekel aan dit boek had, maar dat was niet zo! Het had echt z'n boeiende momenten, en ik heb er vrij snel doorheen kunnen lezen, ondanks de taal, de manier van schrijven, enz. Als verhaal vond ik het leuk, ik kon me alleen niet inleven in de personages, ik vond de meisjes niet zulke sterke karakters als ik gehoopt had, maar ze waren ook niet irritant, zoals vaak wel is met hulpeloze meisjes. (dat waren ze dan ook niet). Ik had een aantal problemen met bepaalde wendingen in het verhaal, de snelle verliefdheid, het hele romantische idee, het gelukkige einde, maar dit komt misschien omdat we veel van deze dingen tegenwoordig als cliché beschouwen, het is nu al zo vaak gedaan. Maar misschien was S&S wel een van de eerste boeken die dit deed, en in dat opzicht is het wel goed.
Het is uiteindelijk dus geen verhaal wat veel indruk op mij heeft gemaakt, en zal me dan ook niet zo bijblijven, maar ik ben wel blij dat ik weer eens een Austen boek heb gelezen, en het is altijd handig te weten wat mensen bedoelen als S&S gerefereerd wordt ;D
Dus, heb je een absolute voorliefde voor Jane Austen, dan moet je 'm een keertje lezen. Anders zou ik het toch houden bij Pride & Prejudice.
Nou, toedels!
x J
Geen opmerkingen:
Een reactie posten