Review: Duizend Schitterende Zonnen

Titel: Duizend Schitterende Zonnen

Schrijver: Khaled Hosseini

Genre: Contemporary, Oorlog

Pagina's: 396

Uitgegeven in: 2007

Voorgelezen door: Sander de Heer

De ongeschoolde Mariam is vijftien jaar wanneer ze wordt uitgehuwelijkt aan de dertig jaar oudere schoenverkopen Rasheed in Kabul. Jaren later moet zij de beeldschone en slimme Laila naast zich dulden, die door Rasheed na een raketaanval uit het puin is gered. Rasheed neemt Laila in huis in de hoop dat zij hem de zoon zal schenken die Mariam hem niet kan geven. In eerste instantie overheersen tussen de twee vrouwen gevoelens van achterdocht en jaloezie, maar door de tirannieke houding van Rasheed ontstaat er langzamerhand een innige vriendschap. Samen zetten Mariam en Laila alles op alles om te overleven in de eindeloze oorlog van Afghanistan, die voor hen ook binnenshuis woedt.

Zoals jullie misschien is opgevallen heb ik het boek niet gelezen, maar geluisterd. Dit was eigenlijk mijn eerste ervaring met een luisterboek en het is me erg goed bevallen. De laatste tijd lees ik steeds moeilijker voordat ik naar bed ga: ik ben gewoon te moe. Ik heb ook niet erg vaak geluisterd voordat ik naar bed ging, meestal was ik na een half uur in slaap en ging de cd nog door, waardoor ik af en toe dingen opving. Vooral heb ik geluisterd in de temps mort van mijn leven. De tijd dat ik naar de bus wandel, er op wacht, in de bus zelf, tijdens het koken etc. Als je de cd's overzet op je Ipod gaat dat prima. Daarom heb ik dit boek ook zo snel uit gekregen. Erg, erg fijn dus. 

Ik moet wel eerlijk toegeven dat dit boek eigenlijk niet goed bestemd is om te lezen in het openbaar. Het is vaak genoeg voorgekomen dat ik bijna zat te huilen in de bus, zie dat maar eens recht te trekken. Dat brengt mij meteen bij de nadelen van dit luisterboek:
1) het wordt ingesproken door een man
2) het wordt ingesproken
Puur het feit dat je voorgelezen wordt is KILLING. Je hebt niets in de hand, je kan niet vooruitlezen, sneller lezen bij stukken die je te spannend vindt en al helemaal niet iets overslaan. Dit boek zit vol momenten dat je het liefst je oren dicht wil doen, zo zielig en verschrikkelijk. En die man vertolkt gelijk met zijn stem alle mannen die in dit boek hateful zijn. De stem van Miriam's man krijgt meteen vorm en schraapt en hijgt en OMG.
Oké, misschien zijn dit niet echt nadelen, het waren meer punten die een heel ander soort leeservaring gaven.

Dan nu over het boek: het is zielig. Zielig zielig zielig. Ook heb ik dingen geleerd over de geschiedenis van Afghanistan die ik eigenlijk gewoon zou moeten weten. Soms ging het verhaal iets te langzaam naar mijn smaak, maar het zorgde er wel voor dat de personages meer vorm kregen, wat eigenlijk niet eens slecht is.
Ik heb het 4/5 punten geven. Waarom niet 5? Ik weet niet. Hoewel ik erg meeleefde met de personages en het allemaal erg zielig vond, heeft het me niet hard genoeg geraakt. Als ik dan toch een boek lees die me kapot wil maken, laat dan ook niets meer van me over. Snap je een beetje?

Nou. Dat was dat. Nu ga ik Iris contacteren over onze nieuwe Tumblr naam. (dit mailtje is geen spam) En dan ga ik nu verder met Sartre.
Josine! Maak een blog over je ervaringen op de uni!
Mardie! Laat eens iets horen! Iets!
Iris! Show me your intellect! Answer yo mail!