Ranting, reviewing and rambling about Mistborn

My dear friends,

Ik geloof niet dat ik nog enige rationaliteit in me heb, nu ik net het laatste boek van de Mistborn serie heb uitgelezen. Brandon Sanderson, thanks a lot dude for making me an emotional wreck. Jullie kunnen je vast nog wel een bepaalde post herinneren van een paar maanden geleden waarin ik helemaal doorsloeg. Nou, dat gerant probeer ik nu zoveel mogelijk in te houden, maar ik voel me precies het zelfde! Vanbinnen sta ik op springen; ik heb zoveel gedachten en gevoelens over dit boek dat ik er gek van wordt. Dus probeer ik ze hier even op te sommen.
Ik heb ontzettend veel waardering voor het idee van werkelijkheid dat Sanderson in zijn serie gebruikt. Het begon in het eerste boek heel klein. Met een tiran, zoals die ook nog in onze wereld kan bestaan, maar het laatste boek bracht het op een heel ander level. Heel kort en bondig samengevat: de wereld gaat er aan. Opvallend want onze wereld zou ook aan een einde komen.

Daarnaast is er één personage, Sazed, die voor mij een extra realistisch element vormde in het verhaal. Of nog beter gezegd, welke gedachten hij had. Deze hadden betrekking op geloven en een geloof hebben. Sanderson is zelf gelovig (goh hij is een Amerikaan) en hij is zelfs een missionaris. Nou zul je vast denken dat hij nogal gaat preachen in zijn boek om gelovig te zijn, maar hij legde juist in het laatste deel de nadruk op twijfel en de gebreken van het geloof. Dat vond ik heel sterk en eigenlijk had ik niet door dat hij een gelovig man was, tot het einde, maar ik geloof dat dat uiteindelijk ook echt paste en niet vreemd was maar eerder nodig om tot een goed einde te komen. Hij heeft me niet ineens bekeerd ofzo, maar ik begrijp het en bovendien geloofde ik met heel mijn hart in de personages uit de Mistborn serie.

Maar niet alleen die strijd van het geloven en niet-geloven in iets en het verliezen van hoop, maar ook de strijd van het innerlijk kwam zo geweldig naar voren. Dat conflict tussen zijn wie je wilt zijn en zijn wie je moet zijn. Doen wat nodig is en doen wat binnen je principes ligt. Vertrouwen in jezelf vinden en zelfvertrouwen uitstralen omdat je accepteert en snapt wie je bent. Al die tegenstellingen maakten de personages ontzetten tastbaar en echt. Vin, Elend, Sazed, Spook, Breeze, Kelsier, Ham, Clubs, Dockson, Demoux en zelfs de Lord Ruler himself waren geweldige uitgewerkte karakters. Als je het niet wilt lezen voor het verhaal doe het dan om die personages te leren kennen, you'll love them.

Wauw ik heb al een hoop geschreven, maar ik heb echt nog heel veel te zeggen, maar ik ga jullie niet met alles vervelen. Ik wil alleen nog zeggen dat het eerste boek niet meer te vergelijken is met het derde. Het heeft zo'n grote ontwikkeling mee gemaakt dat ik me er over verbaas hoe logisch het allemaal toch nog lijkt. Vooral hoe geniaal het nog steeds in elkaar steekt. Het is net J.K. Rowling's talent om kleine dingetjes in één boek ineens terug te laten komen in een later boek. Zo slim en geniaal, dat heeft een high fantasy echt nodig.

Als laatste wil ik nog aanhalen dat ik me pas nu echt gerealiseerd heb hoeveel waarheid en werkelijkheid er in een goed fantasy verhaal kan zitten. Al die dystopische werelden met tirannen en onderdrukking en een gedoemde wereld. Dan lijkt een geloof in iets toch niet zo heel drastisch, want waar moeten we ons anders aan vast houden?

Nou, nooit gedacht dat dit nog zo filosofisch zou worden. Ik weet wel dat ik mijn nieuwe fictionele vrienden heel erg ga missen. Ik hoop ze nog terug te vinden in het nieuwere boek van Sanderson The Alloy of Law die zich in dezelfde wereld afspeelt, maar dan 300 jaar later en veeeeeel moderner is. Sanderson, je hebt de lat hoog gelegd dus ik kan niet wachten om die in handen te krijgen!
That was the ranting, reviewing and rambling brought to you by,

Iris