Review - The Golden Age

 

'YES', hoor ik jullie roepen, 'EINDELIJK EEN NIEUWE POST'.
Jaja, en ik maar wachten totdat er iets nieuws kwam en het kwam en kwam en kwam maar niet. Dus doe ik het zelf maar. Maar eigenlijk reageer ik nu vooral omdat ik ineens helemaal in the zone ben. Vooral wat muziek betreft eigenlijk. En ik had nog steeds die The Golden Age review die ik wilde schrijven en ik heb zo'n leuk nieuw bandje gevonden! En ik heb een nieuwe mixtape in the make. Dus vandaar dat ik jullie weer eens lastig kom vallen!

The Golden Age:
Nounou, daar is het dan eindelijk: een review. Ik ga het niet te uitgebreid doen (grapje, sorry, het is toch uitgebreider geworden dan ik adh gedacht) , omdat ik dat heel moeilijk vind voor dit album en omdat ik dit (make sure dat je alledrie de pagina's leest als je het helemaal wil lezen) interview las en dat dat heel veel bespreekt wat ik wilde zeggen.
Het album is een concept van Yoann Lemoine. Deze Fransman is niet onbekend in de muziekbusiness, maar voorheen was hij vooral bekend om zijn muziek video's voor onder andere Rihanna, Taylor Swift, Lana Del Rey etc. Nou zijn die artiesten niet bepaald míjn muzieksmaak, maar wat vind ik zíjn muziek geweldig! Jullie kennen natuurlijk al Iron die werkelijk voor vanalles en nog wat is gebruikt de afgelopen jaren en ik weet zeker dat jullie Run Boy Run ook kennen omdat ik dat nummer bij iedereen opgedrongen heb!

Nou Woodkid is de artiestennaam van Lemoine. Daarin komt al heel veel over het album The Golden Age in naar voren. In het begin van het verhaal spreekt de ik persoon over de bomen die buigen door de wind. Hij is bang dat ze zullen breken, maar zijn moeder vertelt dat ze nog 'tender' zijn. Maar later, als de bomen verouderen, breken ze sneller - ook al zijn ze breder en groter -  omdat ze stugger zijn geworden. Dit soort verhalen worden in het bijbehorende verhaal verder uitgewerkt. Die 92 pagina's tekst voegen zeker iets toe aan het album. In veel recensies las ik dat de muziek als een soundtrack klonk en een verhaal vertelde en dat doet het ook echt. Het is een album vol verhalen die je zelf kunt verzinnen, maar die je ook in de 92 bladzijdes terug kunt vinden.

De muziek zelf is simpel gezegd episch. Het is bombastisch en groots opgezet, maar tegelijkertijd vond ik het ook heel intiem. Het is muziek die erg geladen is, maar zeker ook heel vrij door de zware drums en interessante ritmes. Ik moet bekennen dat vooral in het midden het album zijn kracht iet wat verliest. De eerste nummers hakken er in, maar in het midden stagneert het geheel iet wat. Gelukkig zijn er aan het einde de de nummers Conquest of Spaces (helaas staat de juiste versie niet op youtube) en Iron die het einde toch nog wat opkrikken. Mijn favorieten zijn de drie singles Iron, Run Boy Run en I Love You en daarnaast het eerste nummer The Golden Age en de derde track The Great Escape.

Nouja, als je geïnteresseerd bent mag je het album wel een keer lenen om alles te kunnen luisteren en om het te lezen. En ik wilde ook nog even vertellen dat de illustraties van de hand van Jillian Tamaki zijn. Misschien ken je die naam wel, zo niet hier een hint. Ze maakt echt prachtige dingen, dus haar site is ook echt een aanrader.

Ik heb jullie nog meer beloofd, maar dat komt later vandaag. Ik moet de mixtape nog afmaken en dan zal ik die hier ook online zetten. Btw: ik hoop dat dit een trigger is en dat jullie nu ook ineens weer dingen gaan posten!

Hugs,
Iris