review - Between a Rock and a Hard Place

Titel: 127 Hours: Between a Rock and a Hard Place
Schrijver: Aron Ralston
Uitgekomen in: 2004
Bladzijden: 342 (+ 10 glossary enzo)

Hiking into the remote Utah canyonlands, Aron Ralston felt perfectly at home in the beauty of the natural world. Then, at 2:41 P.M., eight miles from his truck, in a deep and narrow slot canyon, an eight-hundred-pound boulder tumbled loose, pinning Aron's right hand and wrist against the canyon wall. Through six days of hell, with scant water, food, or warm clothing, and the terrible knowledge that no one knew where he was, Aron eliminated his escape options one by one. Then a moment of stark clarity helped him to solve the riddle of the boulder - and commit one of the most extree and desperate acts imaginable.

Zoals jullie misschien gelezen hebben in mijn vorige post, de maart TBR, was ik van plan dit boek eindelijk eens uit te lezen. En het is gelukt, nog in dezelfde week als mijn plan voor het uithebben van Mistborn eigenlijk was! Daaruit kunnen we denk ik wel concluderen dat de rest van het boek niet zo moeizaam gingen als de eerste 50 bladzijdes.

Je volgt Aron tijdens zijn uitstapje naar Blue John Canyon, een woestijn-klim-gebied in Utah, waar zich over het algemeen niet al te veel gevaren schuil houden. Aron maakt de beslissing om juist hier te gaan rotsklimmen en klauteren vrij last-minute, waardoor niemand weet waar hij heengaat. Als hij vervolgens een ongelukkige val maakt en met zijn hand vast komt te zitten tussen de rotswand en een grote steen van een paar honderd kilo (oeps spoiler), is zijn vooruitzicht dan ook niet te rooskleurig. Help is not on the way..

Ik weet niet of jullie de film allemaal gezien hebben, maar dat is de reden waarom ik dit boek wilde lezen. De film was voor mij heel aangrijpend, meeslepend en ook wel een beetje spannend (in de ik wil weten wat er gebeurt tell me tell me- zin), en het is bijzonder te zien waar iemands grenzen liggen en wat een mens zichzelf allemaal kan laten doorstaan als men zich in zo'n rare situatie, tussen leven en dood in balancerend, bevindt.

Ralston vertelt heel matter of factly hoe alles hem is overkomen. Op de manier waarop hij vertelt is ook echt de kracht van zijn persoon terug te vinden, hij dwingt zichzelf in een panieksituatie gewoon om zijn discipline te behouden en rustig te blijven. Hij denkt dus ook heel analytisch na over hoe zijn hand tussen die steen zit, wat het voor hem betekent en wat zijn opties zijn om eruit te komen. Zijn gevecht tegen en acceptatie van zijn dood zijn dan ook logische gevolgen in het verhaal, al zijn deze dingen echt verbazingwekkend als je erover na gaat denken. Erg mooie boodschappen komen in dit boek naar voren, over risico's nemen, het leven leiden waar je van houdt (live the life you love, love the life you live), en waarderen wat je hebt wanneer je het hebt. Het hele hand-rots debakel is ook echt fascinerend, op een macabere manier, misschien net zoiets als het niet kunnen wegkijken van een ongeluk. Ralston spaart geen details, wat de indruk die het verhaal op je maakt alleen nog maar vergroot. Aan de andere kant is het niet gory of eng, al kreeg ik op het moment dat hij (spoiler) zijn onderarm gaat amputeren wel een beetje iewww-kriebeltjes in m'n buikje. Misschien is dit juist ook wel knap, omdat het boek zo goed te visualiseren is, zeker ook zonder de film (tijdens het lezen dacht ik totaal niet aan de beelden van de film).

Even over het boek - de film. Eerst dacht ik, toen ik begon met lezen, ah shit, al deze flashbacks naar zijn vorige berg- en rotsbeklim activiteiten waarbij hij 10.000 keer ook ternauwernood iets ergs voorkomt zijn saai en leiden af van het verhaal. Al vond ik het directe verhaal (hand-rots) uiteindelijk veel interessanter, deze bijkomende dingen maken het boek en Aron's verhaal wel compleet, en voegen ook iets toe omdat Aron juist zoveel waarde hecht aan deze ervaringen. Uiteindelijk wordt het ook makkelijk omschakelen en vloeien de verhalen iets meer in elkaar over, dus toen merkte ik er niet veel meer van.

Het boek vond ik sowieso veel meer omvattender dan de film. In de film zie je alleen Aron, met de occasionele flashback (o.a. over een meisje dat in het boek niet eens voorkwam, en ik totaal niet miste), die met zijn situatie omgaat. In het boek daarentegen krijg je ook stukjes over hoe zijn familie en vrienden uiteindelijk een zoekactie opzetten, en door samenloop van omstandigheden wordt hij hierdoor mede gered. Tijdens het kijken van de film vond ik hem vrij diep, maar in vergelijking met het boek juist vrij vlak. Al is de film zeker de moeite waard! (James Franco zit erin).

Wauw okee, blijkbaar had ik best wel veel te vertellen over dit boek. Eigenlijk ben ik er nog niet helemaal klaar mee, maar anders wordt het meer een te lange discussie ben ik bang. Anyway, dit is een autobiografie; een hele goeie, aangrijpende, interessante, en op een vreemde manier ook gewoon omdat de scenery in mijn hoofd heel mooi is. Ik vond het echt een 'leuk' (fascinerend, beter woord) boek, en het is zeker aan te raden. Ondanks dat het een echte gebeurtenis is kan Ralston er toch een mooi verhaal van maken, in plaats van een wirwar van emoties. Very nice. En ik geef 'm een hele goeie 4/5! 

Sorry voor de lengte..

x J.

Oja, Mistborn review komt hoop ik morgen.. 
P.S. luister dit liedje: Layla - Eric Clapton